بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم
امام صادق علیه السلام گوید:
پیامبر فرمود: وقتى که بنده اى (در آخرت بر اثر گناه) فرمان خدا را میشنود، که او را به سوى دوزخ ببرند، (ناگهان) توجه خاصى به خدا مىکند،
خداوند فرمان میدهد: او را برگردانید، او را برمى گردانند،
خداوند (توسط فرشتگان) به او میگوید: چرا به من توجه کردى ا
و در پاسخ عرض میکند: «پروردگارا گمانم درباره تو این نبود»
خداوند میفرماید: گمانت چه بود؟
او عرض میکند: «پروردگار من، گمانم این بود که گناهم را ببخشى و مرا در بهشت سکونت دهى»
خداوند به فرشتگان میفرماید: «نه، سوگند به عزت و جلال و بزرگى مقام و عظمتم، اگر بنده ام ساعتى گمان نیک به من داشته باشد، هرگز او را به آتش دوزخ نمى ترسانم، نه هرگز، (در عین حال) دروغ او را (که گوید گمان نیک در دنیا به رحمت خدا داشتم) راست بدانید و او را وارد بهشت کنید».
سپس پیامبر صلّى الله علیه وآله وسلّم سخنى فرمود: که مضمونش این است «اگر بنده اى حسن ظن به خدا داشته باشد، به نتیجه مطلوبى خواهد رسید»(تفسیر صافى ذیل آیه 22 سوره فصلت - نقل از تفسیر قمى.)
و امام صادق علیه السلام فرمود: «خداوند نزد گمان بنده اش است، اگر خوب بود نتیجه اش خوبست و اگر بد بود نتیجه اش بد است».(نورالثقلین ج 4 ذیل آیه 22 سوره فصلت.)
