الــــهــی نگـــاهــی

ستایش خداوندى را که آفریدگانش بر وجود او راهنماینده ‏اند و چون جامه حدوث بر تن دارند ، که پدید مى‏ آیند و از میان مى‏ روند ، بر ازلى بودنش دلالت دارند . و شباهتشان به یکدیگر نشان بى‏ همتایى اوست . حواس ما ، حقیقت ذات او نتواند شناخت و ، هیچ پرده‏اى مستورش نتواند داشت ، زیرا فرق است میان آنکه صانع است و آنچه مصنوع است و میان آنچه محدود کننده است و آنچه محدود شونده و میان آنچه پرورنده است و آنچه پرورش مى ‏یابد . خداوند ، یکى است ، ولى نه به تعبیر عددى ، آفریننده است ولى نه با حرکت یا تحمل رنج . شنواست ، بى ‏آنکه ابزار شنواییش باشد . بیناست ، نه بدان گونه که دیده از هم بگشاید . حاضر است نه اینکه با چیزى مماس باشد و جدا از هر چیزى است نه اینکه میانشان مسافتى باشد .

آشکار است نه به دیدن و نهان است نه سبب لطافت . از چیزها جداست زیرا هر چیزى مقهور او و به قدرت اوست . هر چیزى غیر اوست ، که همه در برابر او خاضع‏اند و به سوى او باز مى‏گردند . هر کس وصفش کند محدودش کرده و آنکه محدودش کند او را بر شمرده است و هر که بر شماردش ازلیّتش را باطل کرده است.هر که بگوید که خدا چگونه است ، خواسته که وصفش کند و هر که بگوید خدا در کجاست براى او مکانى قائل شده . عالم بود ، آنگاه که معلومى نبود ، آفریننده بود ،آنگاه که آفریده‏اى نبود . توانا بود ، آنگاه که چیزى نبود که تواناییش را با او سنجد .