الــــهــی نگـــاهــی

فرمود ( ع ) : پیش از این مرا برادرى بود ، در راه خدا که خرد بودن دنیا در نظرش او را در چشم من بزرگ داشته بود ، هرگز بنده شکم نبود . چیزى را که نمى‏ یافت ، آرزو نمى‏ کرد و چون مى ‏یافت ، بسیار به کار نمى ‏برد . بیشتر روزگارش در خاموشى مى‏ گذشت و اگر سخن مى‏ گفت بر دیگر گویندگان غلبه مى ‏یافت . و عطش پرسندگان را فرو مى ‏نشاند . مردى افتاده بود و همه ناتوانش مى‏انگاشتند . چون زمان کوشش فرا مى‏ رسید ، شیر بیشه را مى‏ ماند و مار بیابان را . تا نزد قاضى نمى‏ رفت ، حجت نمى ‏آورد . کسى را که خطا مى‏ کرد و مى ‏دانست عذرى دارد ، تا عذرش را نمى ‏شنید ، ملامتش نمى‏ کرد . از درد شکوه نمى نمود ، مگر آنگاه که بهبود یافته بود . اگر کارى را مى ‏کرد ، مى‏ گفت و اگر نمى‏ کرد ، نمى‏ گفت . اگر در سخن مغلوب مى‏ شد ، در خاموشى مغلوب نمى ‏شد . همواره به شنیدن حریصتر بود تا به گفتن . هرگاه دو کار براى او پیش مى‏ آمد مى‏ نگریست که کدام یک از آن دو به هواى نفس نزدیکتر است تا خلاف آن کند . بر شما باد به این خویها ، آنها را فرا گیرید و در فراگرفتنشان با یکدیگر رقابت نمایید . اگر نتوانستید به همه آنها برسید ، بر گرفتن اندک بهتر از ترک ‏کردن همه است.