در ادامه مسیرمون بهتر است یکمی توقف کنیم و نگاهی ب عقب و جلو کنیم و باز راه بیفتیم انشالله....
دانستیم ابتدا که ما آمده ایم در دنیا برای بندگی خدا و نه چیز دیگری...
و در آیه "ماخَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون" این "یعبدون" به معنای عبودیت است نه عبادت...
چراکه خدای متعال اصلا نیازمند عبادت کسی نیست...
و دانستیم عبودیت در فرمانبری مطلق است...
یا به قول امام صادق (ع):
بنده حقیقی نه مالکیت چیزی را از خود میداند،
نه برای خود مصلحت اندیشی میکند
و تمام مشغولیاتش منحصر به خدا و دستوراتش است....
در دعای کمیل
میــخوانیم:
یا من بیدهی ناصیتی...
ناصیة یعنی موی جلوی پیشانی
مراد ازین جمله همان بندگی است....
نگاه به روزهایمان که میکنیم ، معمولا میبینیم در روز
یک مقدار بندگی نفس کردیم و یک مقدار بندگی خدا را...
این در ابتدا طبیعی است اما نه اینکه همیشه بخواهد اینطور باشد
کسی که مصمم است برای در مسیر بودن باید هر روزش پیشرفت باشد
یا نمودار بندگی اش در یک ماه صعودی باشد، بر فرض دو روز غفلت از سی روز
شیطان را شناختیم و دانستیم از اول که بود و بعدش چه شد و عبرت گرفتیم:
نماز خواندن و عبادت نشان بندگی نیست، اخلاص و استقامت لازم است..
پس از مانع شناسی روی به رهبر شناسی آوردیم و به یاد آوردیم که ترک این مرحله بی همرهی خضر نکنیم...
ظلمات است بترسیم از خطر گمراهی،لذا سعی کردیم امام زمانمان را بیشتر بشناسیم و ارتباطمان را قویتر کنیم
اکنون به نقطه ای رسیدیم که بهتر است برگردیم و نگاه به پیشرفتهایمان کنیم و از گذشته مان عبرت بگیریم...
اگر موانع بندگی کم شده اند و ما مطیع ترشده ایم که خدا را سپاس گوییم و از او توان حرکت بیشتر بخواهیم
اما اگر پیشرفت قابل ملاحظه ای نداشته ایم به نیتمان و اخلاصی که گفته شد شک کنیم و اصلاحش کنیم
و بدانیم تا خودمان اراده نکنیم اراده خدا بیهوده مارا بالا نمی برد...باید یک قدم را ما برداریم تا خدا ده قدم بیاید
و من الله توفیق
