الــــهــی نگـــاهــی

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بیش از بیست و چهار ساعت صبر کردم و یک نفر هم یا به نتیجه نرسید یا اینکه بیان نکرد یا اینکه اصلا دیدار نکرد از بلاگ....

 خب اینکه طبیعیه....ما هم کار خودمونو انجام میدیم و نتیجه رو مینویسیم....

ببینید، باید به این نتیجه برسیم، به این درک واقعی نائل بشیم انشالله که خدا بزرگ است (الله اکبر) و عظمت مقامی ما زمانیست که فقرمان را بیشتر حس میکنیم...یعنی راز بالاتر رفتن یکیش اینه که هم به زبان اقرار کنیم و هم قلباً درک کنیم که خیــــــــــــــلی کوچک و نیازمند هستیم...

پیامبر (ص) به عنوان شاگرد اول کلاس بندگی، فقیرترین است یعنی بیشتر از همه انسانها احساس نیاز می کند نسبت به خالق....

اینکه حافظ گفت: اقرار بندگی کن و اظهار چاکری ، دقیقاً درسته...باید بگی انّی کنت من الظّالمین...خدا اینجور میخواهد...

این کوچکی خود را به بیان و قلب بگو...تواضع کن...سجده کن...بگو که من هیچی نیستم...کوچیکم....بدم...گنه کارم...کسی رو جز تو ندارم!!!!

علی (ع) ببینید چقدر قشنگ میگه: " یا من بیده ناصیتی یا علیماً بضرّی و مسکنتی یا خبیراً بفقری و فاقتی...."

فرزندش امام سجاد (ع) در دعای ابوحمزه ثمالی می فرماید: یاسَیدی عائِذٌ بِفَضْلِکَ هارِبٌ مِنْکَ اِلَیکَ (ای آقایم به فضلت پناهنده گشته و از تو به‌سوی خودت گریخته‌ام)

این میشه عشق واقعی، بندگی واقعی...

خب پس مشخص شد: حتّی اگر مثل اینها به درک قلبی نرسیدیم، راهش این است ابتدا علاوه بر کسب معرفت از راه بیان شروع کنیم کار را تا انشالله به قلب برسیم....و از همین امروز اقرار بندگی و اظهار چاکریمان را بیشتر کنیم..."حس غریب" قول می دهد که به نتیجه برسید انشالله...

همه جوره ارادت خالصانه خود را به خدا عرضه دار، تاببینی چه می شود...

والسّلام علی من اتبع الهدی