الــــهــی نگـــاهــی

بسم الله الرّحمن الرّحیم...

"عشق..."

شوری در نهاد ما نهاد...

"جان ما"

در بوته سودا نهاد...

عشق جاذبه ای دارد که عاشق را در هر جا که باشد به دیار معشوق میکشاند...در کوی معشوق حیرانش میکند و با وصال او عاشق آرام میگیرد...

جان ما...فطرت ما الهیست...یعنی ذاتاً عاشق آفریده شدیم و رو به سمت معشوق اصلی یعنی خدا داریم...ولکن عده ای در این دار الفـــرار دنیـــــــا ، "اشتروا بعهد الله ثمناً قلیلاً" میکنند و و شور عشق را کم میکنند تا آنجا که دیگر شعله عاشقی خاموش میشود در دلشان! و یخ میکنند "صم بکم عمی فهم لا یعقلون" می شوند چرا که " لهم قلوب لا یفقهون بها و لهم اعین لا یبصرون بها"...

پس بدان اگر نمی فهمی...مشکل از دل تو نیست! از چشم تو نیست! اونها ظرفیتو دارند...این تویی که "تفقه" نمیکنی و "بصیرت" نداری!...اراده و اختیار انسان همان است که یک نفر را آیت اله قاضی میکند و یک نفر را شمر ملعون...اگر بگویم یکی از این دو در ابتدای خلقت ظرفیت و فطرت خداجو نداشته اند، این ظلم است! خدا عادل است! فلذا این اختیار است که اوّلی را فنای فی الله کرد و دومی را از حیوان پست تر!

و اما شاید کسانی هستند در بین ماها...به خاطر اطاعت از خداوند متعال ، پرده های گمان و شک از جلو چشمانشان کنار رفته و میبینند و می شنوند و می فهمند! ولی ما گاهی گمان میکنیم که میتوانیم پنهانکاری کنیم!...و کسی نمی فهمد...و اگر فلان رابطه ای داشتیم...مطلع نمی شود...و نجواها را نمی شنود...و پیغام خصوصی را نمیخواند...و دلهای مارا نمیبیند....و از شرارت نفس ما بی خبر است...ولی این چنین نیست...اگر اخلاص داشتیم...و دل را یکدله میکردیم! نه دودله و چند دله! خداوند بخاطر اخلاصمان پاداشمان را خالصانه میداد...