وقتی انسان با شخص محترمی صحبت میکند یا در ارتباط است، حواسش را فقط به او و حرفهایش متمرکز میکند. همانگونه که در نماز نباید حواسمان جای دیگر باشد، با کسی حرف بزنیم یا چیزی بخوریم...

دائم الحضور بودن هم یعنی دائم بخواهیم با خدا ارتباط برقرار کنیم و به همین خاطر به اندازه نیاز حرف میزنیم و به اندازه نیاز به خورد و خوراک و کار و مسائل دیگر می پردازیم در کل از تمام کارهایی که این ارتباط را ضعیف میکند پرهیز میکنیم و در هر حال حواسمان به "او" هست!

یعنی از صبح که بیدار می شویم این عینک "خدایی" را میزنیم و خدا را همه جا میبینیم....