نمیدونم تاحالا چیزی از "خود آینه سان" شنیدید یا نه...

طرف از روز اول تو خانواده مذهبی مسلمون شیعی به دنیا اومده....بهش یاد دادن نماز بخونه...روزه بگیره و....بهش گفتن بابات مذهبیه...مادرت مذهبیه تو هم بچه مثبتی....ازین حرفا! بزرگ شده با این ذهنیت که "چون همه میگن مذهبی هستم...حتماً هستم یا باید باشم...چون همه میگن خیلی خوشکلی، پس حتماً هستم دیگه و...موارد مشابه"....

این تصویری که طرف در ذهن خود داره و طبق اون داره زندگی میکنه رو میگن "خود آینه سان"...یعنی شخصیت خود رو از برداشت دیگران شناختن و از آینه دیگران به خود نگاه کردن و مسیر زندگی را انتخاب کردن!

سال 80 حدوداً برادرش به او گفت: "توکه انگلیسی نخوندی ولی خیلی خوب تلفط میکنی کلماتو!"...این جمله در ذهن او تبدیل به نیرویی محرک شد و در سال 91...92 دانشجوی نمونه یک رشته زبانی دانشگاه تهران شد...

این خود برای اینکه گاهی آدم انرژی بگیره و به نیروهای درونش بیشتر اعتماد کنه و یا به عبارتی "مرکز کنترل درونی شخص بالا بره" خیلی خوبه لکن برای طیّ مسیر الهی اصلاً قابل قبول نیست...

خیلی از ماها...از جمله خودم مذهبی هستیم...بسیجی هستیم...ولایی هستیم...اطرافمون رو یک سری آدم با تفکرات مشابه فرا گرفته، ذهنمون سراسر پر است از استدلال های مذهبی و این چنینی...ولی حرف بنده این است، این را نمی توان "آزاد اندیشی" نامید...وقتی مطالعه ما تماماً یک نوع کتاب است...یا حتی با دید فعلی به سمت کتب و سخن ها میریم، باز هم آزاد نیستیم! 

شما بروید زندگی عرفای هم عصر مارو بررسی کنید...تماماً برای مسیر سیر و سلوک اول به آزادی رسیده اند و سپس پا به مسیر گذاشته اند!

حرف من این نیست که اگر غیر ازین برویم حتماً عاقبتمان خیر نیست...بلکه می گویم گاهی برای رسیدن به ایمان واقعی باید تا مرز کفر پیش رفت! سیر الی الله "دل به دریا زدن" میخواهد، نه محافظه کاری و تقلید از دیگران!

خلاصه کلام..."خود آینه سان" تو آن چیزی نیست که بتوانی در این راه بهش تکیه کنی! باید به "خود حقیقی" متکی باشی!

شاهد:

1- سوره بقره آیه 54، موسی به بنی اسرائیل میفرماید: