الــــهــی نگـــاهــی

پاسخ:
حرفها و اندیشه ها تکراری می شوند...فانی اند...
آلزایمر بگیره طرف کافیه که همش بر باد بره...
باید کسی را بخاطر چیزی دوست داشت که ماندگار باشد...بخاطر رابطه اش با خدا و برای خدا دوست داشت...باید کسی را دوست داشت که ما را به یاد خدا بیندازد! بهترین دوست ما از نظر حضرت امیر علیه السّلام این افراد هستند!

پاسخ:
یعنی می فرمایید اگر کسی خیلی حرف نزد، پس شخصیت خاصی ندارد؟من اینجا همش حرف از خدا و پیغمبر میزنم...بیرون هم فرصت بشه میزنم...آیا پس حتماً آدم خوبیم؟؟؟شخصیت درستی دارم؟؟؟
نمی شود گفت اصلاً!
اندیشه فرد هم ناشی از چگونگی ارتباط با خالق و مخلوقات است...
نظر حقیر این است که حرفها و ایده هایی که شخصی دارند، چون تقابل تغییر هستند نمی توانند شخصیت ساز باشند!
اصالت انسان چیز دیگری ست.
اینکه چطور پیدا شود را و همچنین دلیل اینکه چرا بعضی ها تنها مانده اند را من نمی دانم...چون باید زندگی شخص بررسی شود...متفاوت است!

پاسخ:
سلام علیکم بزرگوار...

خوشحالم که میبینم باز هم می آیید...
مایه مسرّت ما می شوید...

مرا گر دوستی با او به دوزخ می برد شاید
به نقد اندر بهشت است آنکه یاری مهربان دارد....

محتاجیم به دعا
یا علی

پاسخ:
بهترین همنشین شما کسی است که دیدنش شما را به یاد خدا بیندازد و سخنش بر دانش شما بیفزاید و رفتارش شما را به یاد قیامت وادارد.
 امام علی (ع)

پاسخ:
سخن امام با این مضموم مطلق نیست....
حرف می تواند نشان دهنده شخصیت باشد می تواند ریاکارانه باشد...
قرآن در مورد منافق و ریاکار میگه : إِذَا جَاءکَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَاللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَکَاذِبُونَ...
فلذا سخن امام در حیث مجموع درست است اما مطلق نیست به خاطر اینکه یحتمل در شرایطی بیان شده که نیاز به بیان مطلق نبوده...الله اعلم