چقدر خدا را می شناسم؟

طبق حدیث شریف پیامبر صلی الله علیه و آله در شماره ششم این سری از پستها، که فرمود: آگاه ترین شما به خود، آگاه ترین به خداست، بنابراین به هر اندازه خودمان را می شناسیم، خدا را می شناسیم و به همان اندازه که از حقیقت خودمان غافلیم و نسبت به آن جهل داریم، خدا را نشناخته ایم. چون "نفخت فیه من روحی" بوده است، چون یک ارتباطی هست بین ذات ما با خداوند متعال.

انسان در اولین مرتبه ای که نفس پیدا میکند ابتدا "نباتی" است...سپس "نفس حیوانی" و در نهایت پیشرفت وجودی کرده و به "نفس انسانی" نائل می شود. فلذا باید حقیقتی را اینجا بهتر بدانیم ، آنکه همانطور که ملاصدرا می گوید: اکثر مردم به لحاظ عقلی کودکند...

بدین معنا که فکر نکنیم اگر کسی رشد کرد و قدش بلند شد و هیکل انسانی پیدا کرد بشود "آدم"....پس این تقسیم بندی که بگوییم فلان بچه 10 ساله کودک است و مرد 40 ساله آدم است، غلط است چون معیار ما اشتباه است. باید نگاه کرد دید چه کسی "بیدار" است از انسانها...

اینکه مولا فرمود: مردم خوابند وقتی میمیرند بیدار می شوند اشاره به این دارد... همه ما ظرفیت بیدار شدن آنی را داریم اما نمی شویم...فلذا هدف از خودشناسی به نوعی بیدار شدن است...آگاه شدن است.

یک کسی می گفت من هر روز صبح بیدار می شود و عبادت می کنم...خب اینکه مهم نیست، خروس زودتر از تو بیدار می شود، شغال ها هم دم صبح بیدارند، گنجشک ها هم بیدارند، کلاغ ها هم بیدارند...حالا فرض کنید کسی در این مواقع خواب باشد...یعنی چه؟...آیا می شود به این شخص گفت "بیدار"؟؟؟ (موارد مشابه مثل تشخیص پیش از وقوع زلزله، باران، طوفان و...هم در نظر بگیرید)

هنگام سپیده دم خروس سحری

دانی که چرا همین کند نوحه گری؟

یعنی که نمودند در آیینه صبح

از عمر شبی گذشت و تو بی خبری