در مطالب شناخت نفس خویش به نقطه ای رسیدیم که گفته شد: به همان اندازه که خود را می شناسیم، خدا را می شناسیم و هرقدر از خودمان غافلیم از خدا نیز غافلیم و اشاره ای نیز به نفس نباتی و حیوانی شد.
در ادامه لازم است بدانیم "حکمت" یعنی شناخت از خود داشتن! کسی که حکیم است یعنی خودشناس بوده که در سایه این خود شناسی و خدا شناسی اش شاید به علوم طب و ریاضیات و نجوم هم دست یافته است.
شناخت و توجه به نفس خیلی تلطیف میخواد خیلی حساسه...
ما یک انسان محوری و اومانیسم داریم، یک غرور و عُجب داریم، یک خودخواهی و تکبّر داریم و یک "توجه و شناخت خود"! این مورد آخر به وجه با موارد قبلش جمع نمی شود هیچ چه بسا راه متضاد آنها را نیز پی میگیرد.
اومانیسم را من فکر میکنم بهتر است گاهی حیوان محوری اش بنامیم! توجه یک انسان محور بیشتر به هوس ها و خواسته های حیوانی و حقوق ایجاد شده برای او بدنبال مدرنیته است! انسان محوری رایج در غرب که امروزه مثالش را در کشور خودمان هم میبینیم، یک نوع هوس پرستی است!
غرور همان حس خود برتربینی است که در رفتار برونی فرد ظهور می کند، و عُجب همان است با فرق اینکه شخص در درون خود خیال برتر بودن را نسبت به دیگران دارد!
خودخواهی هم می دانیم همه یعنی هرچه دلت خواست و هوس کردی انجام دهی و دیگران هم مهم نیستند!
اما معرفت و توجهی که ما در اینجا دنبال میکنیم آن است که ما را با ظرفیت های درونی مان، با جایگاهمان در هستی و با خالقمان آشنا کند. در این مسیر از یک طرف میفهمیم "خلیفة الله فی ارضه" بودن یعنی چه و دیگر خودمان را به سادگی نمیفروشیم به اسباب و ابناء دنیا...و از طرف دیگر ما را متوجه فقر ذاتی مان نسبت به خالق میکند، و خاشعمان میکند...و ساکتمان میکند....و....
التماس دعا
باید برای شناخت و توجه به خود ،همان خودی که از خالق اعطا شده،تلاش کرد
و از گردیدن به گرد خود و دنیای خود،پرهیز.
خوب است که تا فرصت داریم اندیشه و قلب را در راه رسیدن به این هدف قرار دهیم...که حقیقت زندگی همین است.
تشکر