سلام

اینجا تهران است، شامگاه سه شنبه پانزدهم بهمن ماه هزار و سیصد و نود و دو! آسمان در روزهای ابتدایی دهه فجر برف شادی می بارد.

من نمی دانم چه فکری می کنند بعضی ها که اعتقاد دارند، داستانهای قرآنی یک سری قصه هستند!؟ هرچند اگر به این چنین افراد برسم و بحثی باشد می گویم که اینها قصه نیستند، این درس های تاریخی اند، این ها تجاربند، این ها حقایقند!

تاریخ ثابت کرده است وقتی دعوتی طولانی شود یا مردم مدت زیادی در گمراهی مانده باشند، در مقابل دعوت به آیات الهی این چنین پاسخ می دهند:

"مَّا سَمِعْنَا بِهَذَا فِی آبَائِنَا الْأَوَّلِینَ"

سالهـــــــاست که مهدی فاطمه عجّل الله تعالی فرجه الشّریف در غیبت کبری بسر میبرد.

امروز پس از 1106 ســــال از غیبت کبرای امام دوازدهم ما و گذران زمان و نسلهای متعدد، خیال می کنیم این آیه را امروز در همین جامعه مسلمان شیعه نمی شنویم؟ خیال می کنیم همه منتظر ظهورند واقعاً؟ خیال میکنیم خودِ خودِ ما نیز منتظریم؟؟؟ اگر میخواهی ببینی منتظری یا نه باید نگاه به دلت کنی! آیا هر صبح جمعه دل دل میزنی؟ ضربان قلبت بالا می رود؟؟؟ اگر  او نیامد غمگین می شوی؟یا نه....؟