بسم الله الرّحمن الرّحیم

در ادامه مبحث شناخت نفس، به جایی رسیدیم که لازم است، بدانیم برای طی سیر الی الله، ابتدا لازم است به حکمت یا عرفان نظری برسیم و سپس به عرفان عملی.

حکمت نظری بدین معنا که عقل انسان کامل بشود، فکر انسان اصلاح بشود، تا بعداً بتواند این تصمیمات صحیح حاصل از فکر درست را عملی کند. حواس پنجگانه ظاهری و باطنی، قوه وهم و خیال و قوه عقل باید با عرفان نظری تغذیه بشوند و بعد از آن پای "دل" به وسط میاد که می شود حکمت عملی! (توضیح مفصل در جلسات آینده انشا الله!)

به اصطلاح می فرمایند باید اسماء الهی در وجود ما نهادینه یا پیاده بشوند. یعنی اگر قرار شد قرآن بخوانی و از همان ابتدا معتقد به "الله، الرّحمن و الرّحیم" باشی، باید در سطح خودت و با رفتارت ثابت کنی که معنی لا اقل رحمان و رحیمش را فهمیده ای!

یزید بن معاویه ملعون در مسجد شام از امام سجاد علیه السلام سوال می کند: آیا من هنوز هم می توانم توبه کنم؟، آقا می فرمایند: بله...هنوز هم در توبه باز است....این یعنی امام بزرگوار ما حقیقت رحمن و رحیم در وجودشان نهادینه شده فلذا با این همه عطوفت رفتار میکند.

و خلاصه سایر اسماء الهی را اگر در وجود خودمان یافتیم، اگر این ظرفیتهای وجودی را تحقق بخشیدیم، تازه می بینیم که تمــــــام عالم دارند با ما هماهنگ عمل می کنند، زیرا "تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فیهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلاَّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ..."!

وقتی هماهنگ شدیم، تازه می فهمیم آمده ایم روی دور زمین و زمان و این آغاز حرکت صعودی ما خواهد بود انشاالله!