الــــهــی نگـــاهــی

من عرف نفسه فقد عرف ربّه...

سوال ایجاد می شود، کدام نفس؟

بعضی ها با خواندن این جمله نگاه به خودشان می کنند، میبینند یک سری محاسن دارند، یک سری معایب...سوال می شود برایشان، مگر خدا العیاذ بالله معایب هم دارد؟

مثال میزنم: ببینید، اگر قرار باشد، خدا در انسان جلوه کند، و به اصطلاح آن "واحد" در این "کثیر" ظاهر شده باشد، شاید بتوان گفت مثل این است که مقداری از آب دریا را بخواهیم در ظرف خودمان بریزیم. اگر ظرفی که استفاده می کنیم، آلوده باشد، کثیف باشد، دیگر این آبی که در آن است را بعداً نمی توان به عنوان "نمونه آب دریا" بررسی کرد. چرا که آلودگی ظرف ما مانع رسیدن به آب خالص دریا شده است. فلذا بدانیم باید بدانیم، ظرف وجودی ما باید پاک و طیّب باشد، اصلاً ظرف وجودیمان را در همان آب دریا بشوییم و طاهر کنیم، بعد بیاییم مقداری از آن را در برداریم...

وجودی که از کینه، حسد، حرص، ریا، تکبّر و...پاک نشده، چطور می خواهد خودشناس و خدا شناس باشد؟ با وجود اینها نمی شود خدا را شناخت، وقتی مثلاً تکبّر بیاید دیگر کار نمی شود! بنابراین میبینیم سالک واقعی کارش را از طهارت و تزکیه نفس آغاز می کند!