الــــهــی نگـــاهــی

از راه می رسد...

نگاهت متمرکز می شود...دهانت باز می ماند...پلک نمی زنی...

به چیزی جز "او" نمی توانی فکر کنی...

همه می روند در حاشیه تو می مانی و "او"...

حرف نمی زنی...نمی توانی هم بزنی...هرچند یک دنیا حرف در خانه ذهنت پرسه می زند...

حرفهایت را می فهمد...

زمینی ها برایت غریبه می شوند...خانه...ماشین...خیابان...پول...غذا....

گاهی با کسی حرف می زنی...برای مسئله ای را توضیح می دهد که در آن تخصص داری...اما ساکت می مانی...

در خیابان راه می روی...اما گاهی جلو پایت را نمی بینی...گاهی حتی یکی به تو می گوید: "کجایی عمــــــــو؟ خوابی انگار؟"

در دنیای وبلاگ ها میچرخی...یکی از دلش می نویسد... یکی از خدایش...یکی از عشقش...یک از خدایش مینویسد که عشقش بخواند...یکی از عشقش می نویسد که خدایش بخواند...یکی اصلاً نمی نویسد اما می شود خواند...یکی زیاد می نویسد اما نمی شود خواند...

در دنیــــا...اکثر افراد...حتی اگر برای خدا هم باشند...روزانه راه می افتند...اما نگاهشان به خدا نیست...درگیر سنگریزه های جاده...درختهای خیابان...مناظر وسط راه و... می شوند...

یکی هم نمی گوید به آنها: "عمـــــــــــو ...حواست کجاست؟ انگار سرحال نیستیـــــا!!!"