اینکه گناه میکنیم، اگر ایراد و اشکالی هست، از نوع نگاه ماست، از پنداشت غلط ماست...مثلاً

 مرگ را چگونه میبینیم؟

همه می گویند، مرگ یک روزی به سراغت می آید...شتری است که در خانه هر کسی میخوابد...گاهی فکر میکنیم، مرگ مثل گودال عمیقی ست که ما را به درون خود می کشد...بعضاً فکر می کنند، ما را به سوی نابودی می کشد...لکن خداوند فرمود: کُلُّ نَفسٍ ذَائِقَةُ المُوت...هر نفسی مرگ را می چشد...فرمود هر کس مرگ را می چشد، نفرمود مرگ هر کسی را می خورد، می چشد، میبلعد....

این ماییم که مرگ را می چشیم...اگر کسی یک خوراکی را چشید، این خوراک او را هضم می کند، یا آن شخص خوراک را؟؟ مثل این است که بگویی هر بچه ای طعم زایمان را می چشد...کلام کلامِ صحیحی ست، ماییم که بدنیا می آییم و زایمان را به دست فراموشی هم می سپاریم، وارد عالم دیگر می شویم...باز دوباره از این عالم وارد برزخ می شویم، باز از برزخ قیامت می رسد و حساب کار....

انسان اگر دانست حساب کارش این چنین است، اگر دانست در این دنیا الدنیّه هر چه کرد، باطنش را در عالم بعدی می بیند، همانطور که اگر در دوران جنینی، در برخی تقسیم سلولی ها اشکالی ایجاد شود، بچه پس از زایمان ممکن است شش انگشتی شود، لاغر شود، عقب افتاده ذهنی یا معلول شود....اگر دانست زیر ذره بین است و... که برای خود (با ارتکاب گناه) آتش فراهم نمی کند... آدم عاقل که خود را وسط یک خروار هیزم در حال سوختن نمی اندازد، خودش را هیزم نمی کند! می کند؟

پس دیدمان را درست کنیم، ببینیم آنوقت چه می شود!