بینش افراد نسبت به گناه و مسئله معاد متفاوت است.

توجه کنید: غالباً این دید را داریم که عذابی هست و جهنّمی هست...کیفری هست مثل زندان و امثال ذلک که تبهکار را می برند...

این بینش، ما را آنچنان که باید از انجام گناه باز نمی دارد، چرا که شخص فکر می کند بین او و کیفر فاصله ای هست و خلاصه راه فرار دارد...و قرار نیست حتماً گرفتار شود....مثل کسی است که نیمه شب، به امید اینکه پلیس نیست و خیابان خلوت است، با ماشین از چراغ قرمز عبور می کند، چه بسا کسی هم او را نبیند و جریمه هم نشود! لکن این صحیح نیست.

گاهی هم فرد، گناه را مثل سَم می بیند، اما نه سَمّی که هضم شود، بلکه آنکه خودش را هضم می کند و همیشه همراهش هست! بر گردنش سنگینی میکند! یعنی معتقد است به "وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرًا" یعنی روز قیامت هرچه انجام داده را حاضر می بیند. پس دید معادی ما باید بر"تجسّم اعمال انسان و تأثیر مستقیم آنها در سعادت و شقاوت ما" متمرکز شود، به عبارتی اینگونه باشد: 

قرآن را باز می کنیم، سوره ی کهف آیه 49:

وَوُضِعَ الْکِتَابُ فَتَرَ‌ى الْمُجْرِ‌مِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا فِیهِ وَیَقُولُونَ یَا وَیْلَتَنَا مَالِ هَـٰذَا الْکِتَابِ لَا یُغَادِرُ‌ صَغِیرَ‌ةً وَلَا کَبِیرَ‌ةً إِلَّا أَحْصَاهَا ۚ وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرً‌ا ۗ وَلَا یَظْلِمُ رَ‌بُّکَ أَحَدًا

کتاب [اعمال] هر کسی [در برابر دیدگانش] نهاده می شود، پس مجرمان را می بینی که از آنچه در آن است هراسان و بیمناکند و می گویند: ای وای بر ما، این چه کتابی است که هیچ عمل کوچک و بزرگی را فرو نگذاشته است مگر آنکه آن را به حساب آورده؟! و هر عملی را انجام داده اند، حاضر می یابند، و پروردگارت به هیچ کس ستم نخواهد کرد.