مروری بر زندگی سرور و سالار شهیدان، امام حسین علیه السّلام:

35- ابتدا همانطور که گفتیم، سوای از مقام امامت که از سوی خدا به ایشان اعطا شد، باید یادآور شوم که خون امیرالمؤمنین علیه السّلام در رگهای ایشان جاری بود. اگر امام هم نبود، لااقل نوه رسول الله و فرزند بهترین مردمان تاریخ بشریت بود. فلذا خوی علوی و فاطمی را طبیعتاً به ارث می برد.

36- خبر شهادت ایشان از همان اول برای رسول الله صلی الله علیه و آله روشن بود. کما که وقتی قنداقه امام را نزد جدّش بردند، ایشان فرمودند: "تقتله الفئة الباغیة" یعنی گروهی ستمگر او را به قتل می رسانند.

37- پیامبر (ص) گاهاً با اشارات و حرکات خود خبر از آینده غم انگیز امام در صحرای عاشورا می دادند. گاهی از بالای منبر پایین می آمدند و ایشان را می بوسیدند، روی زانوی خود می نشاندند و حتی لب هاو زیر گلوی مبارک حضرت را می بوسیدند. فلذا وقتی شمر ملعون بر سینه مبارکشان نشسته بود، حضرت فرمودند: «لقد ارتقیت مرتقیً عظیماً طالما قبّله رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)» ؛ «بدان که بر جای بلندی پای گذارده ای و بر سینه ای نشسته ای که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آن را بارها بوسیده است».

38- ایشان در دوران ولایت پدر بزرگوارشان، با رخصت از امیرمؤمنان در جنگها شرکت کردند و خوی ظلم ستیزی را از پدر آموختند.

39- در دوران امامت برادر گرامی شان نیز، اگر چه در زمان خود شاید به گونه ای دیگر رفتار نمودند، تابع محض ایشان در امور زمان خود و پرچمدار اصلی نبردهای امام حسین علیه السّلام بودند.

40- معاویه لعنة الله علیه ظالمانه خلافت را غصب کرد و پشت پا به صلح خود با امام دوم ما زد. خود را امیرالمؤمنین، جانشین پیامبر(ص)، خلیفه و پادشاه می نامید. مانند پدرش خوی اسلام ستیزی و پرستش نفس در شریانهایش جاری بود. اندیشه ای سکولار و مدلی از اسلام اموی و سکولار را به جریان انداخت.

41- او از حیله گری خاصّی برخوردار بود. همانطور که تاریخ می نویسد، مهارت بسیـــاری در ریاکاری و توجیه اعمال قبیح خود داشت. چنانچه فریبکاری اش به حدی می رسد که به مولای متّقیان نامه ای می نویسد با این مضمون: «این نامه ای است از معاویه پسر ابو سفیان، جانشین پیامبر خدا، به علی بن أبی طالب. ای علی! بدان که خدا و قیامت و سؤال قبر و بهشت و دوزخ حقیقت دارد. از آتش دوزخ بترس و دست از ستمکاری بدار و پارسایی پیشه کن». بعلاوه این نوشته ها را به منظور فریب اذهان  عمومی در شهر پخش می کرد. شست و شوی مغزی و خفقان به جایی رسیده بود که مردم به جای پرسیدن سوالات خود از نوه پیامبر (ص)، به افرادی مثل ابن عبّاس مراجعه می کردند.

42- «شیخ صدوق» در کتاب توحید می نویسد: «نافع ازرق در حضور حسین بن علی (علیه السلام) از ابن عبّاس مطلبی پرسید و سالار شهیدان پاسخ او را داد. نافع با گستاخی و جسارت به امام گفت: من از ابن عبّاس پرسیدم، نه از تو. چرا تو پاسخ دادی؟ ابن عبّاس به ناچار گفت: عیبی ندارد. حسین بن علی (علیه السلام) نیز فقیهی دانشمند است».¹ بدین معنا که روزگار انسان کامل، قرآن ناطق و حجّت خدا بر روی زمین در آن موقع به جایی رسیده بود که بدون ابن عبّاس شاید شناخته نمی شد.

43- فلذا حضرت در زمان معاویه به تشریح معارف توحیدی و دینی می پرداخت. از ایشان سوال شد: «راه معرفت خدا چیست؟» فرمودند: «راه خداشناسی، آن است که مردم هر زمانه ای امام زمان خویش را که پیروی از او بر همگان واجب است، بشناسند.»

44- پس از معاویه، پسرش یزید ملعون به خلافت رسید. کسی که بینش سیاسی پدرش را به ارث نبرد. آگاهانه می گساری می کرد. حرمسرا می ساخت و خلاصه به طور عمد قوانین اسلام را زیر پا می گذاشت. این طرز حکومت زمینه را برای قیام اباعبدالله (ع) فراهم کرد.²

45- در نامه ها و سخنرانی های رسمی خود فرمودند: من بدین علّت تصمیم به قیام گرفته ام که از جدّم رسول الله شنیدم: وقتی حاکمی ستمکار زمام امور جامعه را به دست گرفت و حلال خدا را حرام و حرام او را حلال کرد و سنّت خدا و پیامبر او را به بازی گرفت، باید با زبان و قلم و سلاح در برابر او ایستاد و هر کسی با چنین زمامداری مبارزه نکند، خدای سبحان او را همتای آن ستمگر کیفر می دهد؛ «من رأی سلطاناً جائراً مستحلا ً لحرم الله، ناکثاً لعهد الله، مخالفاً لسنّة رسول الله، یعمل فى عباد الله بالإثم والعدوان، ثمّ لم یغیّر بقول ولا فعل، کان حقیقاً علی الله أن یدخله مدخله»³

46- نیز آن حضرت (علیه السلام) شنیدم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمود: «فرمانروایی بر خاندان ابو سفیان حرام است. اگر روزی معاویه را بر منبر من یافتید، او را بکشید»؛ امّا مردم مدینه وی را بر منبر پیامبر دیدند و او را نکشتند و اینک خدا آنان را به یزید فاسد و فاسق گرفتار کرده است. ⁴

47-امام سوم ما پیشنهادهای محمد بن حنفیه مبنی بر رفتن به مکه یا یمن، پیشنهاد ولید و مروان بن حکم برای بیعت با یزید، عبدالله بن عمر مبنی بر برگشتن به مدینه را رد کردند، چرا که اسلام، این دین الهی، در خطر افتاده بود و حجّت خدا بر روی زمین طبیعتاً هیچوقت نمی توانست زیر بار ظلم و ستم امویان و نظاره گر افول قواعد اسلامی باشد.

48- امام حسین علیه السّلام، ترجیح داد سرش بالای نیزه برود، خانواده اش اسیر شوند، فرزندانش به دشوارترین شکل شهید بشوند لکن حرف خود را، که همان پیام قرآن و دین الهی اسلام بود، فریاد بزند. «إنى لم أخرج أشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و إنّما خرجت لطلب الإصلاح فى أُمّة جدّى (صلی الله علیه و آله و سلم)، أُرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر و أسیر بسیرة جدّى و أبى على بن أبى طالب»⁵؛ یعنی من از همهٴ تهمت های یاد شده منزّه ام و از آن ها تبرّی می جویم. هدف من، همان مقصود پیامبران خداست و راه من نیز همان صراط مستقیم سلف صالحِ نبوّت و ولایت و امامت است.