برای اینکه مفهوم "دعا" کردن را بفهمیم، می رویم در یک عالمی دیگر:
فرض کنیم یک جمعیتی محتاج دعا(دعاهای ممکن) در یک محل جمع شده اند. اینجا دعاهای ما به ما شکل می دهند! قیافه هرکس به شکل "دعاهایش و خواسته هایش از خدا" می شود! هرکس از خدا پول خواسته قیافه اش شکل اسکناس می شود. هر کس سیب خواسته، شکل سیب می شود و...
حالا بیاییم، این قیافه های جور واجور را برای خودمان ارزش گذاری کنیم... اگر من شبیه اسکناس شده باشم، یکی می آید یک جنسی می خرد و مرا به فروشنده می دهد و می رود، هر روز بارها این ور و آن ور می پرم...آخرش هم از بس کهنه و کثیف می شوم می آیند مرا از بازار جمع می کنند و یک روزی هم یحتمل از چرخه اقتصاد خارج می شوم...
آقای ایکس شبیه خودرو گران قیمت شده: یک بچه مایه دار او را می خرد...در خوشبینانه ترین حالت یه چهار سال او را در جاده می دواند، خسته اش می کند، چه تصادف بکند چه نکند بعداً ارزانتر باید بفروشد...چند سال می گذرد، دِمُده می شود و از دور خارج!
خانم ایگرگ مثل یک "برج 10 طبقه شده"...اولش خوب به او می رسند، قیمتش بالا می رود، 10 سال به آنطرف که از سال ساختش گذشت، ارزشش رو به کاستی می رود...تا اینکه بعد از سی چهل سال، نهایت خرابش می کنند و تبدیل به اتوبان، مرکز تجاری و... می شود!
از طرف دیگر یک نفر "عاقبت به خیری" خواسته...در هیبت یک پایان نیکو بوده است...ارزشش در نهایت بالا می رود...و در آخر سود برده است!
یک شخصی پیامبرش را خواسته ...امام زمانش را خواسته...خدا را خواسته ...همه اش نور است....
مقصود از این تشابه این بود که بدانیم...دعاهایمان را امام زمانمان...می بینند...ملائکه میبینند...خداوند میبیند...آبروداری کنیم...اگر خانه هم میخواهیم...بگوییم آن خانه ای را بده که ذکر تو در آن بگوییم...مرکبی که ما را مغرور نسازد و آرامشی که بوی خدا بدهد...!
آرام