الــــهــی نگـــاهــی

می گفت "چه کنم؟"...حالم خوب نیست...اسیر دنیا می شوم...گاهی نگاه میکنم میبینم سرتاپا در چاه دنیا فرورفته ام...هرچند نماز میخوانم ولی نمازم هم دنیایی است...معنویاتــم با اسانس "دنیا و مادّیات" مخلوط شده...چه کنم؟

جواب شنید: وصیتی میکنمت، عمل کن!

هر هفته، یا هر زمان که زهـــرِ دنیا کــامِ تو را تلخ کرد، احساس کردی عباداتت شیرین نیست...احساس کردی دچار روزمرّگی شده ای...حوصله ی بندگی نداری...نفــسَت به هوای تازه نیاز دارد...سری به "دیار اهل قبور" بزن...ساعتی کنار مزار کسی بنشین و تفکر کن...و تفکر کن و تفکر کن...........

با خود بیاندیش...اگر جوان باشی...چه بسا قبوری است که روی آن نوشته شده: "جـــوان ناکـــام..."... پس بفکر توشه باش!

اگر پیر باشی، در می یابی که فاصله تو با اینجا خیلی زیاد نیست...پس بفکر توشه باش!

اگر فقیر باشی یا ثروتمند، میبینی اینجا همه در گورهای یکسان خوابیده اند، کسی با دارایی های مادی خود نرفته و "مال و ثروت" مایه ی عزّت نیست! پس بفکر توشه باش!

اگر رئیس باشی یا کارگر، فرمانده باشی یا سرباز، وزیر باشی یا آبدارچی، میفهمی که برای این خاک وسیع، فرقی نمیکند که بدن کارگر در آن می گذارند یا کارفرما! همه را در آغوش می گیرد! پس بفکر توشه باش!

اگر با خانواده ات، با رفیقت، با همسرت، با همکلاسیت یا هرکسی در اطرافت تندخویی کردی، اینجا که می آیی بیاد می آوری که نه اینها برای تو ماندنی هستند و تو برای این افراد، پس خلق نیکو داشته باش که لااقل خاطره خوب برجا گذاری...!

اگر تندرستی یا بیمار بزرگی یا کوچک، بالایی یا پایین، خوشکلی یا زشت....بدان که این خــــــاک همه را به درون خود می کشد! پس بدنبال توشه باش!

خلاصه خوب که فکر می کنی، میبینی آنچه به تو آرامش می دهد، بندگی خدا و صبر بر مشکلات و معاصی است...نیاز نیست تمام رجب و شعبان را روزه باشی...اگر بر مشکلات و معاصی صبر کردی و دامنت از گناه پاک ماند...ان شاء الله رستگاری!