اختیار بندگی

در هر اختیاری اطاعتی است! یا فرمانبری از خود یا از دیگری!

وظیفه و هنری که ما داریم این است که بدانیم با اینکه "مختـــــار" آفریده شدیم، لکن باید اختیــــارمان را در بندگی و طاعت خدا بگذرانیم. پس راه سعادت این است که اختیارمان را در کار اطاعت خدا بگذاریم....نه اطاعت نفس!

یادمان نرود ما خودمان به انتخاب خود بنده ی خدا شدیم...! بنده نفس نشدیم!

21

وقتی میخواهی نگاهی کنی که خودت شاید میدانی تو را مرتکب حرام کند، به این بیاندیش:

اگر قرار باشد یک سیخ داغ بعد از آن در چشمانت کنند، باز نگاه می کنی؟

اگر به این فکر باشی و نگاه نکنی، بدین معنی ست که به آخرت ایمان داری....

20

یکی از راه های ترک گناه و لغویات، جایگزین کردن آن با شیوه های احسن آن عمل است!مثلاً

به جای موسیقی به صدای قرآن گوش بده!

19

حرف مفت نزن!!!

گناه زبان کوچک نیست!

18

با سلام و عرض قبولی طاعات و عبادات شما روزه داران در ماه خدا...

در ادامه بحث بندگی به اینجا رسیدیم که برای اینکه نور الهی این ماه را همراه خود نگهداریم پس از رمضان باید برنامه داشته باشیم، کوچکترین بی برنامگی را شیطان استفاده می کند و ما را زمین می زند...

برنامه ازین قرار است:

اول، ببینیم نمازمان صحیح است؟ (و مخلفات آن از قبیل وضو، سروقت بودن، تجوید و...)

دوم ببینیم آیا خدای ناکرده گرفتار و یا معتاد به گناه کبیره ای هستیم یا نه؟ که تصمیم قطعی به ترک آن بگیریم...

سوم اینکه گناه های کوچکی که روزانه ما را درگیر می کند، ترک کنیم...در محیطش هم دیگر قرار نگیریم!

چهارم اینکه اعمال روزانه مان را لیست کنیم، هـــــــرچه بیهوده (یعنی هدفش صرفاً برای گذران وقت دنیاست و سودی برای آخرتت ندارد) در بین آن است، رهایش کنیم.

پنجم اینکه ذکر را فراموش نکنیم تسبیحی داشته باشیم و لااله الّا الله...ذکر صلوات بگوییم، اگر توانستیم نماز شب بخوانیم که آن کلید فضائل است...

ششم  اعمال بظاهر نیک و صالحی که دائم انجام می دهیم لکن با اخلاص نیست را ابتدا ترک کنیم! سپس به طریقه صحیح آن فکر کنیم و خود را اصلاح کنیم و دوباره (اینبار با اخلاص) انجام دهیم.

هفتم اگر موفق به انجام موارد بالا شدیم، ابداً خیال نکنیم "دیگر تمام شد...ما آدم خوبی شدیم..."!

هشتم هر روز میزان پیشرفتمان را بسنجیم و هر روز توبه کنیم!

حال و هوای این روزها

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات از شما دوستان...

روزهایی را گذراندیم که دیگر در زندگیمان نمی آیند، کسی چه میداند؟ شاید این آخرین باری بود در زندگیمان شب شهادت مولا و یا شبهای قدر را تجربه می کردیم...حرف برای گفتن زیاد بود، آنقـــــدر زیاد که از حوصله بیان و نوشتن خارج است...

از علی علیه السّلام هرچه بگویم کم است، همان بس که یک ضربه شمشیرش در جنگ خندق از عبادت جمیع جن و انس ولو در بین اینها اولیاء الله هستند، برتر است...همان بس که پیامبر صلی الله علیه و آله، محبوبترین عبد خدا، نام او را بی وضو نمی برد...همان بس که شوهر فاطمه سلام الله علیها و پدر حسنین است!

از بزرگی شب قدر هم هرچه بگویم کم است...همان بس که باید قطع به یقین اعتراف کرد، هــــــــرچه تا سال آینده بر ما میگذرد، در پرونده اعمال ما در این شب ثبت شد، زیر آن را امام زمان عجّل الله تعالی فرجه امضاء کردند و دیگر هر چه باید بشود، نوشته شد...

از اوضاع جهان اسلام و مسئله فلسطین و عراق هم، که گمانه زنی ها برای ظهور فرج را زیاد کرده است، شاید شما باخبرترید از حقیر...آسمان بر این دجالان اسرائیلی و وهّابی سنگ ببارد، و آنها را با خاک یکسان کند...والله اگر دستور ولیمان باشد، دستور اماممان باشد، واسطه الهی احقاق این دعا می شویم!

خدا را شاکرم، اگر چه برادرانمان به فیض شهادت نائل می آیند، لکن اضطرار عباد الله برای ظهور منجی عالم بشریت هرلحظه بیشتر می شود...قیام منجی هر لحظه بیشتر انتظار می رود...

"ذلِکَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّرًا نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَی قَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ"(انفال-53)

17

خداوند تعالی در قرآن این قسمت از داستان حضرت ابراهیم (علیه السّلام)را چند بار مطرح فرموده که به عمویش فرمود: این بتها چیست که میپرستی؟ اینها که قدرتی از خودشان ندارند! جز سنگ و چوب مگر چیز دیگری هستند؟ جواب شنید: پدرانمان هم همین را می پرستیدند، ما نیز همین را می پرستیم....

قرآن کتاب قصه نیست، کتاب عبرت است! هدی للنّاس و هدی للمتقّین است! این کتاب دارد فریــــــــاد می زند، بابا دین موروثی پذیرفته نیست! دین بی تفکر محکوم به درجا زدن و عقب افتادگی است.

شاید یک کسی پدرش مسلمان شیعه بود، و او هم به تبعیت از پدر عاقبت بخیر شد، لکن مسئله اینجاست: اگر پدر وی آتش پرست هم بود، او باز شیعه می شد؟ یا نه؟

مگر می شود این دو را یکی دانست؟ مگر می شود "یافتن اتفاقی" را با "یافتن اجتهادی" یکی دانست؟

کسی که اتفاقی به چیزی می رسد غالباً قدرش را آنطور که باید نمی داند، ولی کسی که با علم در جستجوی چیزی است و در نهایت پیدایش می کند، آن را حفظ می کند...

دو سه دهه از عمر ماها گذشته است...آیا اندیشیده ایم تابحال؟ اگر پدرمان یک یهودی در آنسوی دنیا بود، باز شیعه می شدیم؟ آنقدر آگاهی داریم؟

یا ایها الذین آمَنوا آمِنوا...

16

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تا زمانی که درگیـــــر و سرگرم این عالم خاکی هستیم، تا زمانی که دنیـــــا و محتویاتش ما را مجذوب خود کرده اند، نمی توانیم به امام زمانمان برسیم...تا وقتی برایمان هنــــوز وبلاگ و نظرات و ایمیل و تلویزیون و موبایل و امثال ذلک مهم هستند، تا زمانی حاجات اصلیمان مربوط به دنیـــا هستند، مربوط به "خودمان" هستند، چطور می خواهیم شرک نداشته باشیم؟، چطور می خواهیم دلمان جای محبت مهدی (عج الله فرجه) را بگیرد؟

خدا اینها را وسیله آزمایش ما قرار داده است، لمیز الله الخبیث من الطیّب...فرق است بین دلهای این دو گروه!

حالا اگر مردی، دل نبند!

15

زهــد

از اسباب مسیر ماست...

زهد با رهبانیت تفاوت دارد. به معنای کناره گیری از دنیا نیست!، بلکه به معنای در دنیا بودن و عدم دلبستگی به آن است!

بدین معنا که در درون زهد یک آگاهی وجود دارد و آن علم به بی ثباتی اسباب دنیوی، علم به فانی بودن دنیا و باقی بودن آخرت و یاد مرگ است.

زاهد در همین دنیا مانند دیگران زندگی می کند، مال و منال هم دارد، لکن حرص و طمع ندارد. اگر مالی از دستش رفت غمگین نمی شود. زیاده خواه نیست، دنبال چند مدل لباس و چند نوع کفش و تعویض دائمی خانه و خودرو و امثال ذلک نیست.

من حیث المجموع انسان زاهد کسی ست که به "گذرگاه بودن دنیا" ایمان آورده و بــــار خود را بیهوده سنگین نمی کند!

وقتی دغدغه تعلقات دنیوی نبود، جا برای تعلقات اخروی و حب الله در دل باز می شود! این می شود نتیجه زهد و پارسایی!

14

مهم ترین وظیفه انسان در دنیا بندگی است...

برای بنده بودن، سه گام اصلی را باید در این مسیر برداریم که عبارتند از:

مشارطه، مراقبه  و محاسبه

در حال حاضر شمایی که این مطلب را می خوانی، در هــــــــر فاصله ای از صراط مستقیم الهی باشی، احوط آن است که توبه کنی، استغفار کنی و باز راهت را ادامه دهی. پس مقدمه این مسیر توبه و استغفار است تا ما را برای پیمودن راه آماده کند.

در مشارطه شخص با خود شرط می کند که جان خودش را دیگر به گناه و نافرمانی حضرت حق آلوده نکند، ولو در خطر باشد. در مراقبه به کیفیت اعمال خود نظارت می کند و در محاسبه به کمیت آن می نگرد.

مراقبه به انسان کمک می کند که ببیند این عملی که دارد روزانه انجام می دهد او را به سوی تعالی می کشد یا نه! نگاه کند ببیند مثلاً در دیدن فوتبال، در دیدن ستایش، سریال جومونگ، در این لوازم ارتباطی مدرن مثل واتس آپ و وایبر و...عنصری یافت نمی شود که انسان را به کمال برساند، یا اگر هست آنقدر ناچیز است که به اتلاف وقتش نمی ارزد، فلذا این اعمال را ترک می کند و به جای آن در کلام امام و معصومین (علیهم السلام) تدبّر می کند.

محاسبه ما را یاری می کند که در آخر روز که سر بر بالین می گذاریم، با خود حساب کنیم ببینیم امروزی که گذشت چقدر نقاط مثبت خود را پروراندیم، چقدر پیشرفت معنوی داشتیم، یا در جا زدیم؟ یا پس رفت کردیم؟!

---

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

از ما نیست هر کس هر روز محاسبه ی نفس نکند (و از خود برای کارهایی که در آن روز کرده است، حساب نکشد) تا اگر کار نیکی کرده است بر آن بیفزاید و اگر کار بدی کرده است به درگاه خدا توبه کند.

تحف العقول، حدیث 292.

منبع حدیث در اینترنت