اینکه گناه میکنیم، اگر ایراد و اشکالی هست، از نوع نگاه ماست، از پنداشت غلط ماست...مثلاً
همه می گویند، مرگ یک روزی به سراغت می آید...شتری است که در خانه هر کسی میخوابد...گاهی فکر میکنیم، مرگ مثل گودال عمیقی ست که ما را به درون خود می کشد...بعضاً فکر می کنند، ما را به سوی نابودی می کشد...لکن خداوند فرمود: کُلُّ نَفسٍ ذَائِقَةُ المُوت...هر نفسی مرگ را می چشد...فرمود هر کس مرگ را می چشد، نفرمود مرگ هر کسی را می خورد، می چشد، میبلعد....
این ماییم که مرگ را می چشیم...اگر کسی یک خوراکی را چشید، این خوراک او را هضم می کند، یا آن شخص خوراک را؟؟ مثل این است که بگویی هر بچه ای طعم زایمان را می چشد...کلام کلامِ صحیحی ست، ماییم که بدنیا می آییم و زایمان را به دست فراموشی هم می سپاریم، وارد عالم دیگر می شویم...باز دوباره از این عالم وارد برزخ می شویم، باز از برزخ قیامت می رسد و حساب کار....
انسان اگر دانست حساب کارش این چنین است، اگر دانست در این دنیا الدنیّه هر چه کرد، باطنش را در عالم بعدی می بیند، همانطور که اگر در دوران جنینی، در برخی تقسیم سلولی ها اشکالی ایجاد شود، بچه پس از زایمان ممکن است شش انگشتی شود، لاغر شود، عقب افتاده ذهنی یا معلول شود....اگر دانست زیر ذره بین است و... که برای خود (با ارتکاب گناه) آتش فراهم نمی کند... آدم عاقل که خود را وسط یک خروار هیزم در حال سوختن نمی اندازد، خودش را هیزم نمی کند! می کند؟
پس دیدمان را درست کنیم، ببینیم آنوقت چه می شود!
مولای خوبان علی (ع) فرمودند:
مردم خوابند، وقتی میمیرند بیدار می شود!
یه زمانی دوتا برادر در کلبه ای کنار هم خوابیده بودند و در خواب و رویا بودند...یکی خواب میدید که سگی او را دنبال کرده و هرجا میرود رهایش نمیکند و هی میخواهد بهش آسیب رساند در حالی که او فرار میکرد...دیگری خواب میدید که با دختری قرار ازدواج گذاشته و امروز روز عروسیشان است و مراسم و جشنی برپاست...در همین حال مادر وارد کلبه می شود و آن دو تا را بیدار میکند، آهای آهای پاشید...صبح شده! برید سراغ زمین....اون دو برادر هر دو یک حال نداشتند، اولی که سختی گذرانده بود الان خوشحال بود و دومی ناراحت بود چون در خواب فکر میکرد آن روزگار و مراسم حقیقت است...
سوره جمعه آیه هشتم:
قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَی عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ
بگو: همانا مرگی که از آن فرار می کنید قطعاً به شما خواهد رسید،
سپس به سوی دانای نهان و آشکار بازگردانده می شوید،
آن گاه شما را از آنچه انجام می دادید با خبر خواهد کرد.
الیس الصّبح بقریب؟
به خدا سوگند ، اگر چون اشتران فرزند مرده ، ناله سر دهید و چون ، آواز حزین کبوتران جفت گم کرده زارى کنید ، و چون راهبان تارک دنیا فریاد برآورید و مال و فرزند ، رها کرده به سوى خدا روید تا شما را به خود نزدیک سازد و درجت شما فرا برد ، یا گناهى را که رسولان او در دفتر اعمال نوشته اند بزداید ، هر آینه ، در برابر ثوابى که براى شما امید مى دارم یا در برابر عذابى که شما را از آن بیم مى دهم ، بس ناچیز است و اندک .1
1) خطبه پنجاه و دوم نهج البلاغه