12

بسم الله الرّحمن الرّحیم

در ادامه مبحث شناخت نفس، به جایی رسیدیم که لازم است، بدانیم برای طی سیر الی الله، ابتدا لازم است به حکمت یا عرفان نظری برسیم و سپس به عرفان عملی.

حکمت نظری بدین معنا که عقل انسان کامل بشود، فکر انسان اصلاح بشود، تا بعداً بتواند این تصمیمات صحیح حاصل از فکر درست را عملی کند. حواس پنجگانه ظاهری و باطنی، قوه وهم و خیال و قوه عقل باید با عرفان نظری تغذیه بشوند و بعد از آن پای "دل" به وسط میاد که می شود حکمت عملی! (توضیح مفصل در جلسات آینده انشا الله!)

به اصطلاح می فرمایند باید اسماء الهی در وجود ما نهادینه یا پیاده بشوند. یعنی اگر قرار شد قرآن بخوانی و از همان ابتدا معتقد به "الله، الرّحمن و الرّحیم" باشی، باید در سطح خودت و با رفتارت ثابت کنی که معنی لا اقل رحمان و رحیمش را فهمیده ای!

یزید بن معاویه ملعون در مسجد شام از امام سجاد علیه السلام سوال می کند: آیا من هنوز هم می توانم توبه کنم؟، آقا می فرمایند: بله...هنوز هم در توبه باز است....این یعنی امام بزرگوار ما حقیقت رحمن و رحیم در وجودشان نهادینه شده فلذا با این همه عطوفت رفتار میکند.

و خلاصه سایر اسماء الهی را اگر در وجود خودمان یافتیم، اگر این ظرفیتهای وجودی را تحقق بخشیدیم، تازه می بینیم که تمــــــام عالم دارند با ما هماهنگ عمل می کنند، زیرا "تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فیهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلاَّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ..."!

وقتی هماهنگ شدیم، تازه می فهمیم آمده ایم روی دور زمین و زمان و این آغاز حرکت صعودی ما خواهد بود انشاالله!

ابیار علی (ع)

انشالله خدا قسمت کنه مدینه که آدم میره، یک دور سیاحتی زیارتی در تمام شهر با کاروان میزنیم که بهش میگه "زیارت دوره مدینة النّبی".

یکی از مناطقی که در زیارة دوره مدینه بازدید میکنیم، منطقه بئار یا ابیار علی (ع) هست. ابیار جمع بئر هست در عربی به معنای چاه ها، یعنی چاه های حضرت علی (ع). منطقه ای با سنگ های سیاه رنگ در اطراف شهر پیامبر صلی الله علیه و آله است. همانجایی که مولای ما چاه حفر می کردند و نخلستان ایجاد و وقف اسلام می کردند! که متأسفانه آن دولت خائن به حق اهل بیت پیامبر (ص)، هیچ اقدامی در رسیدگی به این محل میتوان گفت نکرده، و به یک جای دور افتاده و فقیر به لحاظ زیست محیطی تبدیل شده است. سرزمین وسیعی را میبینیم در اطرافش تا "مسجد شجره" که نخلستانهایی هنوز هم زنده و بیدار هستند و از دست مایه علی علیه السّلام سیراب می شوند.

فردا، 15 اسفند، روز درختکاری است. چند سایت خبر که رفتم، تیتر اول آنها این چنین بود: "آقای....یک اصله نهال غرس کردند..." با کلـــّی فیلمبرداری و عکس و با همراهی افراد و....

دلم برای غربت مولا سوخت. نزدیک ترین شخص به لحاظ روحی به پیامبر صلوات الله علیه در شهر مدینه، چندین حلقه چاه حفر میکند، و نخلستان های بزرگ را با آن آبیاری می کند، بعد از 1400 سال هنوز مردم و درختان را سیراب میکند، تازه به کاروان شیعیان خیلی اجازه بازدید از محل را نمی دهند، تا اینکه احتمالاً یادی از مولا نکنند و خدماتش به اسلام و مسلمین را فراموش کنند....

ما هم مملکت اسلامی داریم، یک نفر در صدر حکومت نهالی می کارد و  ما آن را در بوق و کرنا می کنیم...یک نفر دیگر به دیدار پدر و مادرش میرود که یک امر واجب شرعی است، خبرش را و عکسش را تیتر روزنامه و تلویزیون میکینم!

خداوند مارا و امت اسلام را به هدایت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشّریف حیات ببخشد! انشاالله

قدیم ترها

قدیم ترها...قدیمی تر ها صفا و معرفت بیشتری داشتند و دارند...

وقتی میخواستی بری از خونه بیرون میگفتن : "خدا به همرات"...

امروز...امروزی ها...وقتی میخوای بری بهت میگن: "مواظب خودت باش"..."فعلاً"...

گرفتی چی میخوام بگم؟

پسرکم

11

آیت الله سعادت پرور می فرمود: « در زمان مرحوم آیه الله الحق و العرفان آقا سید علی قاضی، سیدی عارف و موحد به نام آقا سیّد درچه ای در نجف اقامت داشت؛ وی هر روز به ایوان بزرگ صحن امیرالمؤمنین علیه السلام می رفت و در حالی که عبایش را بر سر خود می کشید به مردم و رفت و آمدهای آنها و حالاتشان نگاه می کرد. وقتی خبر او را به مرحوم آقای قاضی می دهند می فرماید: « آن سید از دیدن اجتماع و ازدحام و شلوغی مردم، مشاهدات توحیدی می کند و به حقایق بزرگ و معارف الهی می رسد. »

ناقل این مطلب در توضیح فرمودند: کسانی که اهل معرفت نیستند از خلوت و تنهایی بیزار و هراسانند و دوست دارند همیشه در میان مردم و جمعیت باشند، بر خلاف اهل سلوک که به خلوت و عزلت رغبت بسیار نشان می دهند، کسانی که به مرحله عالی سلوک معنوی برسند وقتی به میان جمعیت و مردم می رسند و میانشان اقامت می کنند از اجتماع و ازدحام آنها معارف و مشاهدات توحیدی دریافت می کنند...

شکر نعمت

هرگز از دور زمان ننالیده بودم و روی از گردش آسمان درهم نکشیده، مگر وقتی که پایم برهنه مانده بود و استطاعت پای پوشی نداشتم. به جامع کوفه در آمدم دلتنگ. یکی را دیدم که پای نداشت.. سپاس نعمت حق به جای آوردم و بر بی کفشی صبر کردم...

مرغ بریان به چشم مردم سیر

کمتر از برگ تَره بر خوان است

وان که را دستگاه و قوت نیست

شلغم پخته، مرغ بریانست

گلستان سعدی، حکایت هیجدهم

رفع ابهامات

اعوذ بالله من نفسی و من الشّیطان الرّجیم

بسم الله الرّحمن الرّحیم

نظر به اینکه برخی همراهان قدیمی و علی الظّاهر مخالفان کنونیِ حقیر، مدتی ست در سیطره ابهامات و حدسیات، سخنانی چه در عموم و چه در غیرآن، در مورد بنده بیان نموده اند، لازم دانستم در این خصوص نکاتی را یادآور شوم:

به نام آنکه جانم در دست اوست

نویسنده حقیر این وبلاگ، سوای تلاطمات درونی و لغزش ها و افت و خیزها، یک خدا پرست است، زیرا احدی جز الله را لایق پرستش و ستایش واقعی ندیده، و بر این عقیده خویش استوار است، انشاالله.

از ابتدای تاسیس این پایگاه شخصی، سخن از خدا بوده و اگر خودش بخواهد، روند به همین صورت ادامه خواهد داشت. اینجا سعی شده من حیث المجموع مدح خداوند شود، و همچنین مسیر بندگی خالصانه حضرت حق، طبق آنچه که در قرآن، روایات و گفته های بزرگان و عرفا تبیین شده، بررسی شود، تا به امید خدا، اولاً درسی برای خودِ نویسنده باشد، ثانیاً اگر گذر چشمان بنده ای به این درگاه افتاد، سودی برده باشد.

عنوان این سایت بی شک نیازی به توضیح ندارد، یعنی خود کاملاً شرح و بیان هدف را میکند. اگر نویسنده انتظار و توقع نگاهی دارد، آن از سوی خدای خویش است و لا غیر! فلذا معمولاً نه از بی توجهی بندگان (اگر به دلیل عیب نویسنده نباشد) آزرده خاطر می شود و نه قرار است برای جلب توجه سایر وبلاگ نویسان "التماس" کند. اگر درخواستی برای دیدن مطالب بوده، به دلیل دلسوزی و اهمیت دادن به ظرفیت مخاطب و استعدادهای نهفته وجودی او بوده است.

علی ایّ حال، امروز خواننده های بنی بشر این پایگاه از طیف های گوناگون هستند. اکثر آنها محصل و اهل علم و تحقیق، و بعلاوه اشخاصی مذهبی و معتقد به ولایت پیامبر گرامی اسلام و ائمه معصومین سلام الله علیهم اجمعین و تابع ولی فقیه هستند، که معمولاً سابقه آشنایی آنها نیز بیش از یکسال است.

و دیگر آنکه، هرچند پدر حقیر آنقـــدر درجات بالای علمی، یا درجات بالای مالی، یا درجات بالای جنگ و جبهه، یا درجای بالای پست و مقامی نداشته اند که سالهای متمادی خود و خانواده را به دیار غیر مسلمین ببرند، اما حقیر هم دنیا ندیده نیستم، سفر نرفته نیستم، سرد و گرم نچشیده هم نیستم! فلذا اگر کسی هرچند سال از عمر شریفش را در نقاط مختلف دنیا گذراند، دلیل بر روشنفکرتر بودنش در درک حق و باطل نیست!

نویسنده این وبلاگ سعی کرده است، به جای تکیه بر توهّمات، حدس و گمان ها، بر اساس واقعیات و حقایق عینی و غیبی، مشهود و نا مشهود، در اینجا سخن بگوید. اگر جایی نیز احساس کرده است با عملی و یا باحرفی،می تواند بنده ای را راهنمایی، یا شادمان کند (ولو اشتباه کرده بوده و نیتش فقط خیر بوده) غالباً آن را انجام داده است.

نویسنده همچنین فردی متأهل است الحمدلله و چه در این سایت و چه در سایر نقاط دنیای وبلاگ ها، غرایز روحی و عاطفی خود را مطلقاً اعمال نخواهد کرد.

معتقد است که آبـــرو را (اگر باشد) خدا داده است، فلذا واهمه ای از تهدید کنندگان به "آبرو ریزی" در بین خلایقی که در معرض شیطان رجیم هستند، ندارد.

از "خود برتر بینی" ، "تعصب" ،"خیال پردازی" و "سخن گفتن بر مبنای توهّمات ذهنی"متنفّر است و هر بنی بشری را اگر بتواند از این مسائل نهی میکند.

پیش آمده که حقیر به کسی توصیه ای کرده ام، و خود را اصلاح کرده است(و بالعکس)، و یا اینکه مطالب این پایگاه را خوانده و اینها را الطاف خدا دانسته است، و در عوض بوده اند آدم های دیگری که اگر توصیه ای کرده ام برایم سپر دفاعی گرفته اند، خود مرا متهم کردند، یا اگر خواستم که مطالبم را بخوانند، خیال کرده اند به شخصِ آنها نظرِ خاص دارم، یا اگر نظراتم را خوانده اند، بر اساس سوء تفاهم بعداً گفته اند: این فرد از موضع باطل کنار نمی آید.

علی ایّ حال، حقیر یک بنده کاملاً عادی و کوچک خدا هستم، پدرم و خودم نجیب زاده نبوده ایم و با پیامبر، امام، رهبر، رئیس جمهور و ... جلسه خصوصی هم نداشته ایم و به همین خاطر! شیطان هم ازین بابت بهانه ندارد که به من بگوید: "تو برتر از خیلی ها هستی!"!

در آخر بخاطر پرحرفی ام پوزش میطلبم، و خودم و شما را به شناخت "خود حقیقی" و پرهیز از تعصب، خود برتربینی و تکیه بر حدسیات و غیر قطعیات (علی الخصوص در حوزه دین) توصیه میکنم.

والسلام علیکم و رحمة الله

حس غریب

پنجشنبه، هشتم اسفندماه یکهزار و سیصد و نود دو هجری شمسی

شاعر، شعار، شعرگو، شعر و ور

اعوذ بالله من نفسی و من کلّ شیطان الرّجیم

قال الله تعالی فی محکم کتابه:

""

و شاعران (کسانی که بیشتر شعار می دهند تا عمل کنند)، گمراهان از ایشان پیروی میکنند!

***

فاصله بین خیال و حقیقت، فاصله بین سراب است و آب!

یک کسی همه حرف و عملش شعار است، و یک کسی دنبال عمل، دنبال حقیقت است!

خداوند ما را از گروه دوم قرار دهد و حقیقت را به ما نشان بدهد!

 انشاالله

آیات 221 تا  227 سوره شعرا را مرور کنیم!

امانت

یک قاعده ای هست، حتماً همیشه سعی کنیم یادمان باشد:

اگر کسی به آدم چیزی داد و گفت برای خودت و دیگر هم آن شیء را پس نگرفت، این می شود هدیه!

ولی اگر کسی چیزی به ما داد و یک روزی گفت پس میگیرم، و فقط آن را برای مدتی به ما سپرد، این میشود عاریت یا امانت!

آیا کسی هست در این دنیا که معتقد باشد، بدنش، دارایی هایش، خانواده اش، کارش و... را برای همیشه به او بخشیده اند و قرار است همیشه با او بمانند!؟

مسلماً نیست! هرچند که اکثراً فکر میکنند تا یک زمان طولانی در دسترس آنها می ماند و کسی آنها را نمیگیرد!

اما اگر این حقیقت را روزانه در ذهن مرور کنیم، و معتقد به اصل امانت داری باشیم، منطقاً و اصولاً نباید بگذاریم بدنمان تحت آسیب قرار بگیرد، مگر به خاطر همان کسی که آن را به ما امانت داده است!

قانوناً سیگار نمیکشیم، پیتزا نمی خوریم، نوشابه نمیخوریم، ورزش میکنیم، ریاضت غیر دینی نمیکشیم، روزه میگیریم، خون میدهیم، پرخوری نمیکنیم، درس میخوانیم...

جالب است بعضی ها نمیدانم اسم بهشت زهرا به گوششان هم نخورده که بروند ببینند، امانات خدا را چطور از غسال خانه بیرون میآورند و در دل خاک دفن میکنند؟

باشد که عبرت بگیریم...انشاالله!

---

فرق است بین ریاضت و امانت داری...

ریاضت یعنی چیزی هم که لازم است نباشد....آب هم نخور....نور هم نبین...اما عرفان و امانت داری به دنبال حذف هوس ها هستند....یک سری هوس داریم و یک سری الزامات...هوس ها آنهایی هستند که اگر از زندگی حذف شوند هیچ مشکلی برای فرد پیش نیاید!!!!

ترمیم نفس

بسم الله الرّحمن الرّحیم

ابتدا از دوستان گرامی بابت تأخیری که در تبدیل وبلاگ الهی نگاهی به سایت، پیش آمد، عذرخواهی میکنم.

امروز میخواهم مطلبی در مورد ترمیم نفس بگویم، باشد که انشاالله مفید واقع شود و خودم و مخاطبان عبرت بگیرند!

....